pop denilen sabun köpüğü içinde hiç kimse george michael kadar derin saygı uyandırmadı. aretha nın deyişiyle, "herkes bir yana, george bu yana". toprağı bol olsun, sinatra, bir ara pop "sanayiine" öfke saçarak "lanet olsun, ne sahne, ne de albüm çıkartacağım" diyen bu kırılgan adamı ikna etmek için açık mektuplar kaleme almıştı. freddie mercury, kimseyi beğenmezdi ya, bir tek onun için parantez açmıştı. sting, bryan ferry, elton john, mccartney, onun "bir sonraki bestesini" zaptedilmez bir merakla beklediklerini söylerler.
neden? eh, elbette ki, son 20 yılın en mahir bestecilerinden biri ile haşır neşiriz. bir şaka gibi başlayan, benzerleri gibi parlayıp söneceği sanılan bir göktaşı, tüm verileri tersine çıkardı: atmosferde, bir yakın yıldız gibi, pırıl pırıl yanıp duruyor.
wham! grubunun, "anti-punk" 1980 lerin ilk yarısını işgal etmesinden bu yana, bu atmosfer tabakası yığınla meteoru yuttu. ama, pop dünyasını küçümsememek gerek, pop dinleyicisini de: wham! in ağırlıksızlığından sıyrılan michael, hala sevimli olan "faith" albümünün köprüsünden geçerek, 1980 lerin sonunda, nakış gibi işlenmiş bestelerin yer aldığı "listen without prejudice" ile belleklere kurşun gibi çöktü. belki kalıcılığın izini yanlış bir güzergahtan sürmüş olmanın ateşlediği bir meydan okuyuştu bu. kendisini hafife alan eleştirmenlere, "işte siz bu kadar sığsınız!" diye tokat gibi verilmiş bir yanıt. müziğin devlerinin bu eşsiz yeteneğe gözlerini açmasını sağlayan albüm de bu olmuştu.
yazgısında büyük çalkantılar ve sansasyon olan bir müzisyenle karşı karşıyayız, bu muhakkak. az önce andığım ikinci albümü, michael a, pop için bir hukuki emsalin yaratılması fırsatını da verdi: plak şirketi sony ile kapıştı, müzik yaratıcılığın müzik endüstrisinin elinde köleleştiğini tüm dünyaya ilan etti. küstü, söylendi, tehdit etti, saklandı. sosyal alanın bütün sığlıklarından uzaklaşıp, kendi iç adasına sığındı.
daha da olgunlaşmış olarak "older" ile döndü. 14 senede topu topu üç albüm! bir sıhhat göstergesi. belli olan şuydu, 1990 yılında: michael öylesine ilgiliydi ki, tüm yerkürede olup bitenlerle, "insani yazgı" ile, kulaktan kulağa cinsel tercihlerinin de yalnızlığını nasıl körüklediğine dair verilerle birleşince tüm bunlar, zemini sağlam olan bir kişiliğin tüm gürbüzlüğü ile ortaya çıkması kaçınılmazdı. "older", tam da bu yüzden, içtenliği katıksız bir albüm idi: kendi "trajedisinin" bilincine artık varmış, "öğrenme"den "bilme"ye geçmiş bir sanatçının has üretimi.
popo-göbek göstermeden, hiçbir dergi kapağına poz vermeden, beş ayda tam altı milyon satmak kolay mı? şu da önemli: güzellik ve gerçeklik, dantela gibi örülü bestelerle anlatıldığında, pop dinleyicisi de zekileşiyor. yeter ki ürün zeka izlerini taşısın.
yaşı 35 ve ermiş sayabiliriz onu. cinselliği etrafındaki ucuz bulutları cesaretle dağıtmasını da kendisini o garip hayaller dünyasında kaybetmeme kararlılığıyla açıklayabiliriz belki. yolun yarısına geldiğine göre, kimbilir, belki bir "best of" albümü çıkartma hakkını da kendinde görüyordur.
"ladies & gentlemen" çifte albümünde, aslında, ta başından kişiliğini olgunluğa sürükleyen bir müziğin serüveni var. üç albümünün dışında kalan besteleri ile kimi özel yorumlarının da burada toplanması iyi olmuş. ben bu derlemeye düşünmeden "mother s pride"ı da eklerdim, ama başka eksik de göremiyorum. mercury için söylediği "killer/papa was a rolling stone" arşivlere girmeliydi, aretha ile düeti de.
asla sıkılmayacağınız bir toparlama. belki iyi bir yılbaşı hediyesi. milliyetçiliğin yeri değil hiç, ama eminim, siyahla beyazı inanılmaz bir hünerle elele tutuşturan bu "rum çocuğu"nu kıskanmak için elinizde albümdeki parça sayısı kadar neden var. |
