arkadaşlar çok şanslı benim trenle ilk tanışman 13-14 yaşlarında oldu. o zaman amcamı hapishaneye ziyarete götürmüştü babaannem. deniz ile tanışmam ise birazdaha geç oldu. arkadaşlarla deniz ihtiyacını yeşilırmagın akıntısında giderirdik. ama akıntıya karşı yüzmek çok zor oluyordu. her sene mutlaka bir kişiyi kurban olarak alırdı.o yüzden ailelerimiz gitmemizi istemez bizde kaçardık.hele 3.4 metre yüksek bir yarımız vardı ordan atlaması daha zevkli olurdu. yorulana kadar devam ederdik.karnımız acıkıncada ırmak kenarlarındaki sebze ve meyva bahçelerine dalar karnımızı doyururduk.bazende oltalarımızı alır balıkta tutardık.akşamda sivrisinek saldırısı başlayınca evin yolunu tutardık. malesef bizim oralarda tren olmadığı için ya yürürdük yada köylerden gelen motorların arkalarına asılırdık.tabiki gün boyu kayıp oldugumuz için annelerimizden bir güzel oklava yerdik. |
